دلتنگي عصر آدينه

عصر هاي آدينه حال و هواي عجيبي داره. تو هر شلوغي و بروبيايي هم که باشي، بازم سنگيني و سکوت عصر جمعه رو روي دلت احساس مي کني. 
اصلا عصر آدينه يعني دلتنگي. يعني غريبي. يعني سکوت. يعني تنهايي . 
صبح هاي جمعه رنگ و بوي ديگه اي داره، مخصوصا اگه با عشق و عهد و ندبه شروعش کرده باشي، يه جور اميد و شوق انتظار تو عمق چشمات برق ميزنه. در عوض عصرهاي جمعه يه سکوت و سنگيني و دلتنگي سر تا پاي وجودت رو پر ميکنه. آدم دوست داره همش تو خودش باشه. يه گوشه با صفا گير بياره و به آسمون نيلي ذل بزنه. 
عصرهاي روز جمعه برگها ساکت و بي سر و صدا کنار هم آروم ميگيرند. درخت ها با متانت و وقار،  تنهايي شون و به سياهي شب پيوند مي زنند. باد از هياهو و هيجان مي افته و سر به کوه و بيابون ميذاره. پرنده ها هم ديگه شور شوق خواندن ندارنپس يه گوشه تو خلوت زندگي گير ميارن و به آسمون شب زده خيره ميشن. حالا اگه به لحن غم زده شون دقت کني زمزمه سمات رو احساس ميکني. 
عصر جمعه فرصت مناسبيه که يه گوشه خلوت بشيني و به روزهاي از دست رفته عمرت يه نگاهي بندازي. با خودت ميگي يه جمعه ديگه هم گذشت 
اين جمعه هم مثل جمعه قبل و قبل تر. اما يه فرق کوچک با آدينه هاي گذشته پيدا کرده اونم يه دلتنگي بيشتر. يه افسوس عميق تر و يه آه سوکتره. با خودت ميگي اين هفته هم مسافرمون نيومد. حتما آماده نبوديم. از خودت مي پرسي، نکنه مسافرمون اومده و ديده خونمون آماده پذيرايي از مهمون نيست و از دم در برگشته. 
حالا که ديگه گذشت. گفتن چه فايده اي داره؟ الان تنها کاري که مي توني بکني اينه که سعي کني آدرس جاده انتظار رو پيدا کني و قدم بذاري تو کوچه عاشقي. به اولين کوي آدينه که رسيدي يه تخته سنگ خالي گير بياري و بنشيني و ذل بزني به انتهاي جاده. تا بلکه مسافري که منتظرشي از راه سر برسه و اون وقته که ديگهميرسي به آخر جاده انتظار. 
راه و رسم کوچه عاشقي که بيشتر از اين نمي شه. حالا تا آدينه ديگه بايد چشمت به انتهاي جاده باشه. تا بلکه به حرمت چشمهاي منتظرت هم که شده عشقمون از سر کوچه بن بست دل ما هم گذر کنه ولي يه قولي هم بده که اگه آدرس جاده انتظار و کوچه عاشقي رو پيدا کردي به بقيه راه گم کرده ها هم نشون بده . ثوابداره به خدا.