عصر هاي آدينه حال و هواي عجيبي داره. تو هر شلوغي و بروبيايي هم که باشي، بازم سنگيني و سکوت عصر جمعه رو روي دلت احساس مي کني.
اصلا عصر آدينه يعني دلتنگي. يعني غريبي. يعني سکوت. يعني تنهايي .
صبح هاي جمعه رنگ و بوي ديگه اي داره، مخصوصا اگه با عشق و عهد و ندبه شروعش کرده باشي، يه جور اميد و شوق انتظار تو عمق چشمات برق ميزنه. در عوض عصرهاي جمعه يه سکوت و سنگيني و دلتنگي سر تا پاي وجودت رو پر ميکنه. آدم دوست داره همش تو خودش باشه. يه گوشه با صفا گير بياره و به آسمون نيلي ذل بزنه.
عصرهاي روز جمعه برگها ساکت و بي سر و صدا کنار هم آروم ميگيرند. درخت ها با متانت و وقار، تنهايي شون و به سياهي شب پيوند مي زنند. باد از هياهو و هيجان مي افته و سر به کوه و بيابون ميذاره. پرنده ها هم ديگه شور شوق خواندن ندارنپس يه گوشه تو خلوت زندگي گير ميارن و به آسمون شب زده خيره ميشن. حالا اگه به لحن غم زده شون دقت کني زمزمه سمات رو احساس ميکني.
عصر جمعه فرصت مناسبيه که يه گوشه خلوت بشيني و به روزهاي از دست رفته عمرت يه نگاهي بندازي. با خودت ميگي يه جمعه ديگه هم گذشت
اين جمعه هم مثل جمعه قبل و قبل تر. اما يه فرق کوچک با آدينه هاي گذشته پيدا کرده اونم يه دلتنگي بيشتر. يه افسوس عميق تر و يه آه سوکتره. با خودت ميگي اين هفته هم مسافرمون نيومد. حتما آماده نبوديم. از خودت مي پرسي، نکنه مسافرمون اومده و ديده خونمون آماده پذيرايي از مهمون نيست و از دم در برگشته.
حالا که ديگه گذشت. گفتن چه فايده اي داره؟ الان تنها کاري که مي توني بکني اينه که سعي کني آدرس جاده انتظار رو پيدا کني و قدم بذاري تو کوچه عاشقي. به اولين کوي آدينه که رسيدي يه تخته سنگ خالي گير بياري و بنشيني و ذل بزني به انتهاي جاده. تا بلکه مسافري که منتظرشي از راه سر برسه و اون وقته که ديگهميرسي به آخر جاده انتظار.
راه و رسم کوچه عاشقي که بيشتر از اين نمي شه. حالا تا آدينه ديگه بايد چشمت به انتهاي جاده باشه. تا بلکه به حرمت چشمهاي منتظرت هم که شده عشقمون از سر کوچه بن بست دل ما هم گذر کنه ولي يه قولي هم بده که اگه آدرس جاده انتظار و کوچه عاشقي رو پيدا کردي به بقيه راه گم کرده ها هم نشون بده . ثوابداره به خدا.
حتي اگر هزار بار شماتتم کنند باز هم مي گوييم بهار سرنوشت همه ي زمستان هاست.
نه که فراموش کرده باشيم ذخيره خداوند روي زمين،بلاگردان ما شده اي يا خودت هم دعا مي کني براي آمدنت،
نه ،دلمان براي صداقت و يکرنگي و خيلي چيزهاي خوب ديگر تنگ شده.
من غصه ي چشم هاي نشسته ام را مي خورم که اين روزگار وقتي ردپاي حضورت را تا جمعه دنبال مي کند من پا پس نمي گذارم
اي تو ما را راحت جان الغياث
دردها را جمله درمان الغياث
قائم آل پيامبر (ص) دستگير
بي توأم افتان و خيزان الغياث
کار شرع از دست شد بيرون خرام
تازه کن آئين ايمان الغياث
عالمي گرديد مالا مال شرّ
از جفا و جور و طغيان الغياث
خون ما خوردند اين دجّاليان
مهدي و هادي دوران الغياث
از چهارراه که ميگذرم عطر نرگس ها مستم ميکند.
گاهي فکر ميکنم کاش بودي و دسته اي از آن را به تو هديه ميکردم.
پيش خودم نذر ميکنم که روز آمدنت همه ي جاده هايي که از آن ميگذري پر از نرگس کنم.
خداوند عاشق‌تر از همه تو را دوست دارد.
هر روز صبح "آفتاب" را به تو هديه ميکند
هر بهارُ دامني از گل برايت مي‌فرستد و. يادت باشد فرزند آدم!
فقط "اوست" هر وقت بخواهي چيزي بگويي خوب حرف‌هايت را گوش ميکند.
پس همين حالا هر چه مي‌خواهي بگو.
دنيا مصلح مي خواهد و هر کس در گوشه اي از اين آدمکده به زباني نويد از آمدن يک منجي مي دهد
با خودم کلنجار مي روم
نام تو ( با بغض) در گلويم ليز مي خورد.
ما که امامت در جانمان نشسته و بودن تو را در ذهن تمام لحظه هايمان حس مي کنيم آن قدر دلتنگ
توايم که نگو!
چه خوش است آمدنت، وقتي بوي عطر مهرباني، گذشت، عاطفه در فضاي روز و شبمان مي پيچد و ديگر
بيهوده دلمان نمي گيرد؛
دعا زير باران مستجاب مي شود، وقتي آسمان مي بارد مي دوم زير اين دانه هاي ريز دوست داشتني
لبهايم را پر مي کنم از دعا: الساعه الساعه الساعه
هي قد کشيديم و قد کشيديم ، شديم آدم بزرگ
آدم بزرگ هايي که گاهي گم مي شوند
بي طاقت مي شوند سر هيچ!
يادشان مي رود خليفه خدايند روي زمين
آدم بزرگ هايي که
گاهي فراموش مي کنند "زمين خدا هيچ وقت خالي از حجت نيست"
ما
جانمان را با آيات تطهير و مباهله شستشو مي دهيم
وقتي چشممان به خورشيد است
وقتي صداي گام هاي يک مرد آسماني گوشمان را مي نوازد
نگران چه ايم؟
وقتي فردا از آن من و توست
وقتي تو را مي خوانيم ثانيه ها مي رقصند و روزگار گريه مي کند .اما هنوز بسوي دربدري واژه هايم را ،غروب جمعه اشک مي ريزم.
رسالت چشمهايمان رسالت دلمان،انتظار است.
اگر ظهور تو فقط يک موج حرف و قافيه بي رد و نشان ،ما را در اين تورم سخت فاصله دار پريشان مگذار.
سالهاست خرابتيم.
اللهم عجل لوليک الفرج
مردي که به بودنش مي باليد
حالا ديگر نيست
بهتر است بگويم ما نيستيم
او هست
خدايا نمازش .
گريه هايش.
خدايا خودش .
الا که راز خدايي خدا کند که بيايي تو نورقبله نمايي خا کند که بيايي
دل مدينه شکسته حرم به راه نشسته تو مروه اي تو صفايي خدا کند که بيايي
دمي که بي تو برآيدخداکند که نباشد الا که هستي مايي خداکند که بيايي
به گفتگوي تو دنيا به جستجوي تو دلها تو روح صلح و صفايي خدا کند که بيايي
به هر دعا که توانم تو را هميشه بخوانم الا که روح دعايي خدا کند که بيايي
اي منتظر، غمگين مباش قدري تحمل بيشتر، امام زمان(عج) خواهد آمد و حضورش تسلاى دل ياسهاى كبود خواهد بود.
همه در انتظار توايم، بيا كه عشاق زير سقف خيمه اسلام در ميان شقايق و آلاله، با صفا و بي ريا، همچون آب در پي چشمه سار نوراني ولايت، حديث «عجل علي ظهورك» را تلاوت مي‌كنند، بيا و با طلوعت جهان را در حيرت نور بيفشان، بيا و سقف خيمه انتظار را بشكاف و دريچه‌هاي ملكوتي ديدار را برايمان بگشاي.
ما پيروان راه هزاران ساله انبيا هستيم و به عهد ازلي خويش با آفريدگار متعال لبيك گفته‌ايم و براي تحقق آن عصر موعود، عصر عدالت و حاكميت احكام خدا، قيام كرده‌ايم تا راه تاريخ را به سوي نور بگشاييم و اگر چشم دل باشد، خواهد ديد كه اين راه با بال‌هاي ملايك فرش شده است.
رايحه ظهور موعود، دل شيفتگان حق را بي‌تاب كرده و آنان را به صحنه حضور كشانده است. اما مهدي جان! اين قرن قرني است كه حق در كره زمين به حاكميت خواهد رسيد آينده در انتظار توست.
در ميان بيدار دلان سراسر كوه ارض هستند بسا دلدادگاني كه به خيل منتظران موعود پيوسته‌اند.
منتظران موعود اهل مبارزه‌اند و مي‌دانند خلوص عشق موحدين جز به ظهور كامل نفرت از مشركان و منافقان ميسر نخواهد شد، اما از آن فراتر اهل ولايت و اطاعتند و انتظار مي‌كشند تا فرمان چه در رسد.
مولاي من غيبتت مصيبت است و نبودنت فاجعه، روزي كه بي انتظار تو سپري شود روز نيست ظلمات محض است، دست گرم نوازش است، روزي كه نباشد، زندگي انجمادي بيش نيست.
پر و بال وجودم تنها در امتداد چشمهاي زيبايت باز مي‌شوند و اوج ميگيرند، بي تو بودن غير ممكن‌ترين تصور است، اي پيوند خورده با جاودانگي اي تنها سيراب‌كننده همه تشنگي‌هايم، رضايت تو. مولا، سخت دلتنگم.
چرا ظهورت را بشارت نمي‌دهي؟ تنها نور جمال تو ظلمات دلتنگي را مي‌شكافد سخت محتاج ظهورت نشسته‌ام تا از پشت كوه‌هاي سر به فلك كشيده فراق، بار ديگر نگاهم مهمان شود بر نظاره تو.
زجاده‌هاي خطر بوي ياس مي‌آيد كسي از آنسوي مرز محال مي‌آيد
صداي كيست؟ خدايا درست مي‌شنوم؟ دوباره بوي صداي بلال مي‌آيد
مشام جنگل آتش گرفته مي‌سوزد كه بوي سوختن از يك نهال مي‌آيد
زبس فرشته به تشييع لاله آمد و رفت صداي مبهم برخورد بال مي‌آيد
مپرس از دل خود: لاله‌ها چرا رفتند كه بوي كافران از اين سؤال مي‌آيد
بيا و راست بگو، چيست مذهبت اي عشق كه خون لاله به چشمت حلال مي‌آيد؟
به لحظه لحظه اين روزهاي سرخ قسم كه بوي سبزترين فصل سال مي‌آيد.
درباره این سایت